Ik kocht Zafira van iemand die zich liever wilde focussen op het mennen. Zij heeft Zafira zo'n 6 jaar gehad en al die tijd heeft niemand anders op haar gereden dan zij zelf, ze reden toen op L niveau, wat best knap is! Toen ik bij Zafira ging kijken was het ontzettend slecht weer, dus hebben we maar bij een kort testrondje gelaten. Ik was (en ben) helemaal verliefd op haar! Maar toen ik thuis op haar reed werd het al snel duidelijk dat we enorm aan elkaar moesten wennen. Hoe lief en knap ze bij de vorige eigenaresse liep, zo snel en gestrest liep ze bij mij. Ik had totaal geen rem, en ook het stuur liet soms te wensen over.. Ik ben er dan ook regelmatig afgevallen, omdat ik in volle snelheid naar links stuurde, maar Zaaf op het laatste moment naar rechts besloot te gaan..

Gelukkig ging het wel steeds beter en werden we langzaam maar zeker vrienden van elkaar. We reden dressuurmatig, hebben wat sprongetjes gemaakt, deden buitenritjes, begonnen met vrijheidsdressuur en ik fietste regelmatig met Zaaf aan de hand een lekker rondje buiten. Tot in mei 2015. Ik zat net op Zaaf, toen ze ergens van schrok. Ik had geen teugels vast en ook mijn voeten nog niet in de beugels, dus ik lag er meteen naast. Helaas stond daar een ijzeren hek en verbrijzelde ik daardoor mijn linker bovenarm. Met 17 schroeven en 2 ijzeren platen in mijn arm, en heel wat tijd en geduld, kan ik inmiddels weer zo goed als alles met mijn arm, maar het rijden met Zaaf ging een tijd niet meer zo fijn zoals daarvoor.

Na de val heb ik een tijdje gereden, maar ben ik ook een tijd gestopt. Zowel Zaaf en ik hadden last van mijn angst. Gelukkig hebben we het rijden na een pauze van ongeveer een jaar wel weer kunnen oppakken en genieten we daar nu ook weer samen van!